Basiskamp Mount Everest

Natuurlijk vergeten we even te vermelden dat we letterlijk op een van onze hoogtepunten van de reis zijn aangekomen: de Mount Everest ligt voor het oprapen! Voor ons doemt de hoogste berg ter wereld in volle glorie op. We hebben bovendien het grote geluk dat er geen enkel wolkje aan de hemel is. Daar is die dan en we gaan er te voet naar toe: het basiskamp van de Everest, een wandeling van toch maar liefst 16 kilometer heen en terug. Knap lastig omdat het laatste stuk toch nog stijgen is en op 5400 meter hoogte vergt dat je laatste adem. Er wordt een groepsfoto gemaakt in het kamp met honderden Tibetaanse vlaggetjes en de Everest vol in beeld. Dan slaat ineens het weer om en begint het vreselijk te waaien. De gevoelstemperatuur gaat al snel naar het vriespunt en we beginnen aan de barre tocht terug naar het klooster in Ronghbuk. Opnieuw moeten we een barre koude nacht tegenmoet zien in de kot, maar met het beeld van de Himalaya's wordt dat al snel goedgemaakt.

De volgende ochtend lopen we te voet van Rongbuk naar de volgende halte in onze trekking, een wandeling op grote hoogte van in totaal 18 kilometer naar een campsite langs een klein riviertje. Een behoorlijke tocht en tegen 15.00 uur maken we ons kamp, overigens met behoorlijk veel wind. Aangenaam is het wordt het niet, want ondanks de zon hebben we het niet warm. Dat beloofd wat voor de nacht die gaat komen. Onze kok maakt overigens een uitgebreid diner dat wederom wordt geserveerd in onze "trucklounge". We mogen gebruik maken van een extra gasbrander om een klein beetje warm te worden onder het spelletje kaarten. We gaan vroeg naar bed en Lobsang heeft alle lege flesjes water gevuld met kokend water die we meenemen in de tent (zo'n drie vier flesjes per persoon om niet in de slaapzakken te bevriezen...). De kou wint het uiteindelijk van de flesjes, tegen vier uur 's ochtends ligt iedereen te rillen met 15 graden onder nul. Dit is onze laatste nacht in de tent staat iedereen op het voorhoofd geschreven...

Voor zonsopgang staat we al rillend voor de tent in de hoop dat de eerste zonnestralen verlichting en dus warmte brengen. Dit avontuur wordt al te bar. Zelfs de Tibetanen vinden het maar al te koud en inderdaad, uit de berichten blijkt dat het voor de tijd van het jaar al te koud is in Tibet. Er moet een andere oplossing komen!